Zo maak je als vrouw (meer) impact

Ambitie of idealen? Power of love? Ruimte nemen of geven? Bluf of bescheidenheid? Tijdens het congres Vrouwen met Impact, op 24 september in Burgers Zoo, deed een zaal met topvrouwen inzichten en inspiratie op. En werd er een beroep op ze gedaan om daadwerkelijk iets te betekenen in het leven van een ander.

Jannie Benedictus

Power & Love
Antropoloog, schrijver en spreker Jitske Kramer is de eerste spreker van de dag. Ze zweept de zaal op om de Lilith in zichzelf los te maken. In bepaalde geschriften over het ontstaan van de mens is immers niet Eva, maar Lilith de eerste vrouw van Adam. In tegenstelling tot Eva werd zij niet uit een rib van Adam gecreëerd, maar gelijk met hem geschapen. En dat is een groot verschil blijkt uit het enthousiaste geroezemoes in de zaal. De toon is gezet.

Voor Kramer is diversiteit alléén niet genoeg: het gaat om inclusie. Niet slechts uitgenodigd worden op het feestje, maar ook mogen meedoen, meepraten en meebeslissen. Als het gaat om leiderschap neemt de antropoloog graag afscheid van de begrippen masculien en feminien. Liever spreekt ze over power en love. Waarbij power staat voor doelgerichtheid, grenzen stellen en prestatie; en love voor relatiegerichtheid, verbinding en loyaliteit. En ja: mannen en vrouwen hebben beide in zich en beide zijn nodig. Het feest is compleet wanneer cabaretier Dolf Jansen zich bij Kramer voegt en ze samen een gedicht voordragen over…hoe kan het anders…mannen en vrouwen.

Impact inzetten
Wanneer Anne Kwakkenbos het podium opkomt met in haar kielzog drie Afghaanse vrouwen: Amina, Samira en Shagoofa wordt het doodstil. Kwakkenbos is genderexpert bij Cordaid en zet zich in voor vrouwenrechten in conflictgebieden. Het is haar gelukt om de drie vrouwen, die zich in hun thuisland eveneens hard maken voor vrouwenrechten, naar Nederland te halen. Zij vertellen over de situatie in Afghanistan. De noodkreet komt aan. ‘It’s not fair’, zeggen ze. En: ‘We are not so different from you’. Ze vragen de vrouwen in de zaal met klem om de boodschap van de Afghaanse vrouwen levend te houden. Zich niet in slaap te laten sussen door mensen die zeggen dat dat “nu eenmaal daar de cultuur is”. ‘Taliban culture is not our culture’, klinkt het strijdvaardig. En ze vragen: willen jullie de stem van Afghaanse vrouwen zijn, nu zij niet langer voor zichzelf kunnen spreken? Tja, daar zit je dan als vrouw met impact. Bevoorrecht. Het beste onderwijs genoten. In een land waar je alles mag zeggen en alles kunt worden. Dit voelt ongemakkelijk en machteloos. Wat kunnen wij doen?

Durf te ontvangen
Mireille Ollivieira is leiderschapstrainer en deelt een heel persoonlijk verhaal met het publiek. Als Surinaamse vrouw kreeg ze al jong ingeprent dat ze geen enkele man kon vertrouwen: geen zwarte en ook geen witte. Ze leerde dat ze vooral op zichzelf moest kunnen leunen. Toen ze een gezin stichtte, was ze daarin moeder en vader tegelijk, terwijl vader gewoon present was. Pas na intensieve therapie kwam ze erachter dat ze haar partner de ruimte ontnam om zijn rol te vervullen naast haar. Ze moest een balans vinden tussen ruimte innemen en ruimte geven. Een mooie boodschap voor het emancipatiedebat, want wie niet kan of durft te ontvangen, staat er feitelijk alleen voor. Besef altijd dat een ander ook iets heeft te geven, leert Ollivieira. En geef de ander daarvoor de ruimte.

Ambitie en idealen
De bekendste zij-instromer van Nederland beklimt het podium: Merel van Vroonhoven. Haar verhaal is inmiddels bekend: topvrouw uit de financiële wereld wordt lerares in het speciaal basisonderwijs. Van Vroonhoven vertelt de congresdeelnemers hoe haar tomeloze ambitie haar ver bracht, maar hoe haar drang om op individueel niveau impact te hebben haar toch een ander pad liet inslaan. Ze vertelt eerlijk dat de keuze moeilijk was: zit er eindelijk een vrouw aan de top, gaat ze weg. Toch deed ze het. Omdat ze twintig jaar meegedraaid heeft aan de top, omdat ze tot haar plezier ziet dat steeds meer vrouwen het bedrijfsleven instromen én omdat ze voelde echt iets te kunnen toevoegen in het onderwijs. Een inspirerende boodschap die laat zien dat impact vele gezichten heeft én bewijst dat het nooit te laat is om een tweede carrière te starten. Advies van Van Vroonhoven: betrek anderen erbij. Vraag via je netwerk of je een dagje mee mag lopen wanneer je wilt switchen naar een ander vak. Kortom: deel je droom met anderen.

Het paard op
Coach en leiderschapstrainer Elisa de Groot laat haar publiek met filmpjes zien hoe het gedrag van jongetjes en meisjes van elkaar verschilt. Waar jongetjes de competitie aangaan en elkaar overbluffen, spelen meisjes keurig om de beurt voor juf. Waar jongetjes graag met z’n allen spelen, kiezen meisjes voor een-op-een vriendschappen. Het resultaat: jongetjes raken gewend aan functioneren in groepen en aan spel dat winst maar ook verlies kan meebrengen. Dat zouden we onze dochters (meer) moeten leren: verliezen, opstaan en de volgende ronde aangaan. Of zoals de Engelsen zeggen: get back on the horse. Dat spelelement keert vaak terug, leert De Groot. ‘Krijg je van een man een ‘nee’ te horen op je vraag om meer salaris? Zijn ‘nee’ is een uitnodiging tot onderhandelen. Hij speelt een spel en is benieuwd naar jouw tegenzet.’ De Groot adviseert ook om te bluffen. Vrouwen zijn namelijk geneigd hun prestaties kleiner te maken. ‘Wanneer je denkt dat je bluft, vertel je feitelijk gewoon de waarheid.’

Weg met onzekerheid
Bedrijfskundige en coach Vréneli Stadelmaier vormt het slotakkoord van het congres. Ze legt uit dat heel veel vrouwen kampen met het impostor syndroom: de angst om door de mand te vallen. Straks komen ze erachter dat ik helemaal niets kan, ben ik wel goed genoeg? Die onzekerheid leidt tot stress en tot twee reacties: vechten of vluchten. Vechten uit zich in keihard werken om elk risico op een fout te minimaliseren. Vluchten leidt tot het zichzelf kleiner maken, niet profileren en conflicten uit de weg gaan. Beide zijn niet erg effectief, laat Stadelmaier zien. Een betere strategie is het om de confrontatie aan te gaan met de papegaaien op je schouder die je onzeker maken. Je hebt genoeg bewijs om ze het zwijgen op te leggen. Stadelmaier eindigt haar optreden met een gezamenlijk lied: ‘F*ck die onzekerheid’. De melodie en de hilarische tekst blijken onweerstaanbaar. De deelnemers swingen en zingen met haar mee.

Met een schat aan inzichten en inspiratie verlaten de deelnemers het Safari-congrescentrum. Terug door de dierentuin naar de parkeerplaats.

Mijmerend over de dag.
Nagenietend.
Maar misschien ook met een licht knagend gevoel: wat doe ik met de noodkreet van Amina, Samira en Shagoofa?

 

Geef een reactie

Je email adres wordt niet gepubliceerd. Required fields are marked *

Post comment